Sent to you by گریلا via Google Reader:
با ۴۴ امتیاز و ۰ نظر فرستاده شده در بخش اجتماعی
نظرات
Things you can do from here:
- Subscribe to بالاترین using Google Reader
- Get started using Google Reader to easily keep up with all your favorite sites
اخبار جامعه آتئيست هاي كورد ايراني ( آتئيسته كان جه ماوه ري كورده ئاتيسته كاني ئيران ( آتئيسته كان) جامعه آتئيست هاي كورد ايراني ( آتئيسته كان يا ايكاس ) Iranian Kurdish Atheist Society (IKAS or Atheistakan)
The full English translation of the transcript of Mir Hossein Mousavi's interview with an underground internet newspaper – Ghalam Sabz (December 12, 2010), which is run by a group of reformist activists in absence of conventional free media – is as follows:
Qalam Sabz: With special thanks given that despite all the limitations and problems you agreed to have this interview, recently one of Tehran's [appointed] Friday Prayer Imams(Guardian Council head Ayatollah Jannati) has resembled the [Green] Movement to "ash beneath the fire", on the other hand a group of political activists by emphasizing on the end of street protests insist that the Green Movement has gone on recession and ended, what is your evaluation of the current situation of the movement?
Mir Hossein Mousavi: In my opinion the mentioned Friday Prayer Imam has a very strong sense of prediction. Although because of his dependence on power and rank his position is to defend oppression and violence and actions such as falsely accusing opposition of getting one billion dollars financial aid from United States, or promoting violence, or his strong desire for executions and obtaining confessions and most important than all the extensive fraud in elections and the widespread disqualifications of the candidates has made him unjust , but given all these the Greens should listen to his remarks patiently. He is a rather complete example of the tyrannical totalitarians and unconsciously reveals the good information that he has in his speeches. He resembled the movement to the ash beneath the fire and I am completely in agreement with his opinion and I add that the continuation of suppression, ignoring the truth beside the rule of lies, escaping from the law, corruption and lack of competence in domestic and foreign policies will intensify this fire that he called is beneath the ash.
Qalam Sabz: You have always stressed that network organizations are the secret of the survival and last of the Green Movement and are its valuable resources. After more than one year since the start of the activities of these organizations at this time some argue that this assumption should be reconsidered and a classic organization with a united leadership should be created, what is your opinion?
Mir Hossein Mousavi: The idea behind the social networks was created during the election campaigns and in the aftermath of the election given that the security, media and financial resources were solely in hands of the government, maybe the only way to defend people's rights were these very same social organizations. Although the concerns over having an organization which would be suited for people's great movement have always been there, but until now the atmosphere of repression did not allow such an affair have a possibility to happen. The establishment despite what has been stated in the constitution and what is the trend in successful countries has always showed its rage toward any organization and recently by feeling the danger of losing their base is rapidly attempting to convert the Basij to an extensive armed party; although this very same action considering the background of Basij in the long run will be harmful for tyranny. You just have a look at the prisons; the prominent leaders of well-known [reformist] parties of the country from Participation Front, Mojahedin of Islamic Revolution, National Trust, Executives for Prosperity and Freedom Movement are all imprisoned. However I agree with [the creation] of a new organization with conditions that it would have a coalition front framework and from the very beginning considers itself as a companion of Green Movement and other deep movements such as labor, women, student and teacher movements and does not go after destroying or weakening the other existing parties and movements.
Qalam Sabz: In some of the analyses it was pointed that you and the other activists of the movement have taken the forces against the movement for granted and by arrogance and without a realistic assessment of abilities and resources of the other camp did not agree to talk with them, on the other hand some accuse you of conceding. How do you see these analyses? Have you or other influential figures such as Mr. Karroubi or Mr. Khatami has been invited for talks [with the ruling government authorities]?
Mir Hossein Mousavi: In answer to this question is will quickly point out that after the election it took me two months to realize that those wicked [televised presidential campaign] debates were not for eliminating me or Mr. Karroubi but were for taking full revenge on all competitive forces and aimed for making the country a one-party system. I was only one of these targets and obstacles on their path. These fellows in that famous audio tape (by a high ranking military official) and recently quoted from a cleric are discussing the topic of a twenty-year old conspiracy, given the hidden lie in this claim I say that it was the ruling powers that have been planning and trying to make the country one-party system on the eve of the election and apparently these election was the last scene of these efforts. Considering this view the debates gain another meaning and also the vetting [of the members of parliament] that started from [elections of] the fourth term of parliament and extended to the following elections can be understood better. The totalitarians were after clearing the environment from any criticism and opposition, [they were after creating] an environment similar to North Korea with a bit of democracy cosmetics. Given all these negotiating with them had no meaning, not with me and not as much as I know with other allies.
Qalam Sabz: What is your view regarding the publication of WikiLeaks documents? In your opinion what are the outcomes and affects of the publication of these documents for Iran?
Mir Hossein Mousavi: The WikiLeaks documents have revealed important subjects regarding the international affairs. The point that is important and should be considered is that what documents could have been published and have not been published. Some of these documents very well reveal our fragile situation in the area, a situation that they (government officials) have worsened with their adventurous policies. Instead of travelling to New York for seven times, if they had invested in neighboring countries they would have seen more results. Spreading fear, making uncalculated remarks, lack of a suitable agenda, immense incompetence in diplomacy and the excessive military maneuvers have caused that while with illusions they are trying to convince the Vatican and heads of the United States and Europe about "world management" they neglected having constructive relations with countries of the area. With these policies practically we don't have even one true ally among the neighboring countries. You just go back to the story of aiding the victims of flood in Pakistan, and compare that to the generous aids of these fellows to South America and other countries, and you will see that the very same chaos that exists in the economical and cultural policies also exists in foreign policy. Among the [WikiLeaks] documents the documents regarding Israel's intensifying the ethnic groups' differences should be a warning for all of our nation including ethnic groups, and I am sure that Israel is not the only country benefiting from this policy but in the world and in the area there are many countries that have the same view and are in the same line with Israel. This document and the recent terrors of our nuclear scientists show how much our support for Palestinian and Lebanese nations besides its moral aspects, is in favor of our national interests. The documents regarding the election frauds were also interesting, especially where it was pointed that the votes were not counted at all – i.e. the coup d'état election. If you refer to the interview by our dear brother Mohtashamipour (head of Mousavi's committee to guard the votes during election) that was done few days after the election, you will realize that when he points to the issue of website of the election [headquarter] in Interior Ministry on the night of June 13,2009 (a day after election) he quickly points to the same issue. Although today our information about the story of gathering votes and the role of the computer system is much more than yesterday but still there is room for more efforts so that all aspects of this matter would be cleared. Of course the discussions about the WikiLeaks documents needs more time but in short one can consider it as a great event of the century and outcome of progress in commutations and cyber space technology. I think with the experience that the Green social networks have gained they can understand the meaning of this recent event better that the other movements.
Qalam Sabz: What are you suggestions for the Green Movement activists and especially Ghalam Sabz newspaper?
Mir Hossein Mousavi: I pray to God for the success of all of you I hope that Ghalam [Sabz] never forgets that the movement will prevail when there would be countless pens and we all honor freedom, human dignity and respecting each other's views.
به گوێرهی سهرچاوه ههرێمیهکان، چووار کارمهندی ئیدارهی ژینگه پارێزی شاری سنه، که چهند ڕۆژ له مهوبهر کوژرابوون له لایهن هێزهکانی سپای پاسدارانهوه، کوژراون.
به گوێرهی سهرچاوه ههرێمیهکان، دووای ئهوهی له ڕۆژانی ڕابردوودا، ههواڵی کوژرانی 4 کارمهندی ئیدارهی ژینگه پارێزی شاری سنه بڵاو بووهوه، ڕاگهیاندنه حکوومهتیهکانی ئێران، ڕایانگهیاند که ئهو کهسانه له لایهن هێزهکانی دژ به ئێران و به پیلانی هێزه ڕۆژئاوایهکان کوژراون. کهچی ئاشکرا بووه ئهو 4 کهسه له لایهن هێزهکانی سپای پاسدارانهوه کوژراون.
دووابهدووای بڵاو بوونهوهی ههواڵی ئاگرگرتنی دارستانهکانی گوندی" کانی بوچکهله" هێزهکانی سپای پاسداران به بیانوی دانانی بۆسه بۆ گوایه به داوخستنی هێزهکانی دژبهری ئێران که گوایه ئهوانه سهرچاوه ئاگرکهوتنهوهکه بوون، دهچنه ئهو ههرێمه و ئهو 4 کارمهندهی ژینگه پارێزی سنه دهکوژن.
دووای ئهوهی پاسداران بۆیان دهردهکهوێت که ئهو کهسانه کارمهندی ئیدارهی ژینگه پارێزی بوون، بۆ ئهوهی دڵنیا بن که زیندوو نهماون و له ترسی بڵاو بوونهوهی ئهو ههواڵه، تیری خهڵاس دهنێنن به سهری ئهو 4 کهسهوه و له کاتی گهڕانهوهیاندا بۆ گوڕینی شێوازی کردهوهکهیان، ماشینی ئهو کارمهندانه فڕێ دهدهنه ناو دۆڵێکهوه.
شایانی باسه که چهند رۆژ لهمهوبهر چووار کارمهندی ئیدارهی ژینگه پارێزی شاری سنه، به ناوهکانی" مهسعود عهلیخانی، کهمال حوسێن پهناهی، مهعمهر مهرغوبی و مهحمود ئهحمهدی نهژاد" له ئهنجامی دهستڕێژی گوللهی هێزهکانی سپای پاسداران کوژرابوون.
دوای سهرههڵدانهکانی گهلانی ڕۆژههڵاتی ناوین، داگیرکهرانی کوردستانیش گوشارهکانی خۆیان زیاتر دهکهن.
یهک لهو دهوڵهتانهش دهوڵهتی سوریایه.
له ڕۆژی 17ی شوباتهوه، ئهندامی یهکێتی ستار '' مریهم محهمهد سلۆ' که له شامی پایتهختی سوریا ،لهلایهن هێزه ئاسایشیهکانی دهوڵهتهوه فڕێندرابوو، تائێستا چارهنووسی نادیاره.
ڕێکخستنی مافی مرۆڤ له سوریا ' ماد' به لێدوانێک ڕایگهیاند که ئهندامی ڕێکخستنی ژنانی یهکێتی ستار، ڕۆژی 17ی شوبات له شام لهلایهن هێزه ئاسایشیهکانی دهوڵهتهوه فڕێندراوه.
ئهو ڕیکخراوه ڕایگهیاند، که ههتا ئێستا نازاندرێت که مریهم محهمهد، لهکوێ ڕاگیراوه.
ماد، گرتنی مریهمی شهرمهزار کرد و ڕایگهیاند که ئهو جۆره گرتنه نایاساییه و بهبێ بڕیاری دادگا پێکهاتووه و داوای کرد که ئازاد بکرێت.
آنچه در این بخش میآیدانتخابی از رادیو کوچه در بین رسانهها است.
م.مینایی/ مطلب وارده
تظاهرات اعتراضی و مطالباتی 25 بهمن ماه سال جاری (1389) در حمایت از قیامهای مردمی تونس و مصر عملن و به دنبال آن تظاهرات اول اسفند توانست با حمایت گسترده مردم کشور روبهرو شده و همدلی و همراهی قلبی میلیونها تن از ستمدیدگانی را که به دلایلی نتوانسته بودند حضور مستقیم در اعتراضات پیدا کنند، به خود جلب کند. دلیل من برای این ادعا پیگیری مشتاقانانه اخبار اعتراضات توسط مردم از منابع خبری مختلف است که موجب پخش پارازیت از سوی حکومت اسلامی بر روی امواج شبکههای خبری شد.
در حقیقت اعتراضات چریکی- مدنی و رادیکال- مسالمتآمیز اخیر در کشور بخشی از انرژی خود را از جنبش جاری در شمال آفریقا و خاورمیانه گرفته که بررسی دلایل شکل گیری، گسترش ناگهانی، نقاط ضعف و موفقیت نسبی آنها ضرورت تام دارد.
انقلاب تونس جنبشی بود که در طی 29 روز رژیمی 23 ساله را به زیر کشید. خیلیها نمیدانند این انقلاب چگونه پدید آمد. تونس حاکمیتی مستحکم، اقتصادی نسبتن سرپا و مردمانی نسبتن مرفه و تساهلگر از نظر دینی داشت. درآمد سرانه آن در منطقه از همه همسایگاناش بالاتر بود و در سراسر آفریقا پایینترین میزان فقر را داشت. مهمترین شرکای تجاری آن فرانسه و آلمان و ایتالیا بودند. بعد از استقلال از فرانسه در 1956 نظامی سکولار بر آن حاکم بود که بر جمعیت مسلمان متساهل حکم میراند[1]. در هیچ یک از بولتنهای ادواری بحرانسنج جهانی چه در آمریکا و چه در اروپا اثری از نام تونس به عنوان کشوری آبستن بحران ذکر نشده بود. اما همیشه آمار و ارقام راست نمیگویند. انقلاب تونس تاییدی بر این ادعا است.
گرچه میزان بیکاری در تونس نسبت به همسایگاناش کمتر بود اما بحران اقتصادی جهانی اخیر پیش از سایرکشورها بر تونس تاثیر گذاشت. بیکاری افزایش یافت و قیمت مواد غذایی بالا رفت
اجازه بدهید موضوع را ورای دادههای ژورنالیستی بررسی کنیم: «گرچه میزان بیکاری در تونس نسبت به همسایگاناش کمتر بود اما بحران اقتصادی جهانی اخیر پیش از سایرکشورها بر تونس تاثیر گذاشت. بیکاری افزایش یافت و قیمت مواد غذایی بالا رفت. در نتیجه فساد دولتی که قبلن به دلیل رفاه نسبی و برخی آزادیها از سوی مردم تحمل میشد به یکباره به مرکز توجه تودهها منتقل شد. در این اثنا مرگ محمد بوعزیزی جوان تحصیلکرده بیکار سبزیفروش در اثر خودسوزی خشم عمومی را شعلهور کرد و قبل از اینکه جهان به خود بجنبد زینالعابدین بنعلی بعد از سرپیچی ارتش از فرمان شلیک به روی مردم، مجبور به فرار از کشور و پناهندگی به عربستان شد.
از آنجا که این انقلاب با پرچمداری طبقه کارگر و نمایندگان آنها انجام نگرفت لاجرم از سوی لیبرالها در طیف انقلابات رنگی طبقه بندی شد که به زعم آنها صرفن به خواستهای دمکراتیک محدود میشود.
در حالیکه انقلاب تونس در جریان بود مردم مصر، حتا قبل از سرنگونی دولت تونس، در خیاباها جمع میشدند و پرچمهای تونس را تکان میدادند و به نفع مردم تونس شعار میدادند. این تنها یک همبستگی خشک و خالی و تعارفآمیز نبود. مردم مصر در پی همان چیزهایی بودند که مردم تونس میخواستند. با حمله پلیس به تظاهرکنندگان مصری شعارها بر علیه رژیم سیساله تغییر جهت داد و مردم مبارزه بر علیه رژیم خودی را در اولویت قرار دادند. به تدریج منابع خبری جهانی با توجه به اخبار انقلاب مصر گزارش دادند که انقلاب جاری در مصر مردمی و با شرکت همه طبقات ستمدیده و ناراضی انجام میگیرد و فرقهای و مذهبی و قومی نیست [2].
برای مقابله و فرونشاندن آتش اعتراضات مبارک اقدام به برکناری عناصر ارشد دولت خود و ترمیم کابینه نمود. اقدامی که بسیار دیر بود. اعتراضات شدت گرفت و ارتش اعلام بیطرفی نمود. مبارک خواستار مذاکره شد اما طرفهای مذاکره مشخص نبودند. در این میان پابهپای «تظاهرات میلیونی« اتحادیههای کارگری فراخوان اعتصاب عمومی دادند.
در شرایطی که تونس در مسیر تحولات رادیکال و مصر در آستانه انقلاب ایستاده بود هزاران تظاهر کننده در پایتخت یمن، متحد دیگر غربیها، به میدان آمدند و در الجزایر، لبنان، لیبی، ایران، بحرین، اردن و سوریه سران کشورها با نگرانی منتظر اتفاقات نامعلوم هستند. در یمن تظاهرکنندگان با اعلام «روز خشم» خواستار پایان دادن به دوران 30ساله علی عبداله صالح اتوکرات شدند. موضوع انقلاب همان موضوعات تونس و مصر بود: «فساد، بیکاری و حقوق سیاسی. اینجا هم تظاهرکنندگان با تکان دادن پرچمها اصلاحطلبان را کنار میزنند.»
اراده مردم
سرعت گسترش انقلابات نه تنها نشانگر نارضایتی کل مردم منطقه از سیاستها اقتصادی و اجتماعی و سرکوبگرانه حاکمیتهایی با سیاستهای اقتصادی لیبرال و نولیبرال و سیاستهای اجتماعی خودکامه وابسته به امپریالیسم است بلکه به روشنی چهره جنبشهای سیاسی مشارکتی و تساویطلب را در قرن بیست و یکم نشان میدهد. آغاز طلیعه دنیای دیگری است که ساختناش با اراده مردم امکانپذیر است. گرچه احزاب و گروههای سیاسی در برانگیختن اعتراضات سهیم بودند اما به جرات میتوان گفت هیچ یک از جنبشهای تاکنون پیروز منطقه پرچم حزب و سازمان و فرقه خاصی را در برابر خود نیافراشتهاند. بسیاری از تظاهرکنندگان سابقه مبارزاتی و شرکت در احزاب و سازمانها را ندارند. بسیاری از آنها حتا تا روزهای قبل از هواخواهان حاکمیتها بودهاند [3]. دولتها و مشاوران گمان میکردند و میکنند اگر با نمایندگان احزاب و سازمانهای اپوزیسیون چانه بزنند قادرند اعتراضات را خفه و یا منحرف کنند. بعضیها هم مثل دولت ایران اگر فکر میکنند با سرکوب، بگیر و ببند و حتا توسل به اعدام کوشندگان سیاسی موفق به سرکوب جنبش خواهند شد بیشک اشتباه میکنند.
اینک شبح انقلاب در بالای جهان در گشت و گذار است و و خودکامگان و استثمارگران با هراس نظارهگر اوضاع هستند.
واقعیت این است که مردم از هر امکان و مجرایی برای سازمانیابی، کسب و ارسال خبر، تجمع و اعتراض استفاده میکنند. من در اینجا میکوشم از سویی ماهیت یکسان و تاکتیکهای متفاوت حاکمیتهای دیکتاتور سکولار و مذهبی منطقه و از سویی دیگر ماهیت کمابیش یکسان خواستهای مردم را در کشورهایی که خیزشهای مردمی در آنها رخ داده نشان دهم. در این کشورها مردم از مساجد برای سامانیابی، سازماندهی و تبادل اطلاعات استفاده میکنند. نماز جماعت برگزار میکنند و بعد به خیابانها میریزند اما ترکیب جمعیت و نوع شعارها آشکارا سکولار و غیرمذهبی است. در ایران هر چند مساجد در قرق حاکمیت بوده و حکومت از آنها برای سازماندهی و تسلیح افراد خود به چوب و چماق و سلاح و مقابله با اعتراضات استفاده میکند اما مردم از امکانات دیگر برای سازمانیابی و اعتراض استفاده میکنند. آنها نه در مساجد بلکه در خیابان همدیگر را پیدا میکنند، در محلات سازمان مییابند که میتواند سنگ بنای شورای محلات باشد و در کارخانهها و مراکز تولیدی و خدماتی نطفههای کمیتههای اعتصاب و مبارزه بسته میشود.
در اینجا نیز مانند مصر و تونس مردم به تدریج به قدرت خود پی میبرند. آنها در عمل متوجه میشوند که قدرتشان بسیار بیشتر از سرکوبکنندگانشان است. مردم در هر گامی که با جسارت بر میدارند بیشتر به امکان تغییر جهان پی میبرند و آشکارا در مییابند که جهان دیگری ممکن است. روند حوادث به هرکجا که ختم شود یک چیز مسلم است: اداره جهان و به ویژه خاورمیانه به شکل سابق امکان نخواهد داشت. سقوط مبارک امری سمبلیک است. رژیمی که با نهاد اطلاعات و امنیتی پنج میلیون نفریاش بیتزلزل نشان میداد و با اتکا به پشتیبانی بیحد و حصر امپریالیسم جهانی از نظر روانی تودهها را سالهای سال متقاعد کرده بود که امکان سرنگونیاش با انقلاب تودهای وجود ندارد و مردم لزومن باید به اصلاحات فرمایشی دلخوش کنند. انقلاب مصر این معادله را در هم ریخت و به عینه به جهانیان نشان داد که با اراده مردم هر ناممکنی ممکن است.
اینک شبح انقلاب در بالای جهان در گشت و گذار است و و خودکامگان و استثمارگران با هراس نظارهگر اوضاع هستند. حالا با اجازه مولوی باید گفت:
نردبان قدرت استثمارگران افتادنی است
ابله آن را دان که آن بالا نشست
استخوانش زودتر خواهد شکست
آغاز افول طالبانیزم نئوکانی، مسیحی، اسلامی و یهودی
موج انقلابات مردمی و مشارکتی در منطقهای که عرصه تاخت و تاز نابردباران مذهبی بود و هر روز بیشتر از روز پیش جوامع را به سوی جنگ مذهبی میراند، نوید از آغاز دوران جدیدی میدهد که در آن طالبانیزم فرقهای و مذهبی جایی نخواهد داشت. اسلام، مسیحیت و یهودیت سیاسی به علاوه سکولاریسم اقتدارگرا پایگاههای تودهای خود را از دست خواهند داد دیکتاتورهای پوپولیست مجبور به تمکین در برابر اراده مردم خواهند شد. موجی که با عروج اسلام سیاسی در سی و اندی پیش از ایران شروع شد
ناسیونالیسم عربی
سقوط رژیم مبارک نوع جدیدی از ناسیونالیسم عربی را احیا کرده است. ناسیونالیسم از پایین. ناسیونالیسمی که بر دوش تودههای فقیر قرار گرفته و با ایجاد کمیتههای دفاع از همسایه، سایتهای شبکه ارتباطی اجتماعی اینترنتی، سازمان مستقل کارگری و ارتباط مستقیم و رودر رو نضج یافته است. ناسیونالیسم از پایین آشکارا اشکال گذشته کار سیاسی سازمانها و احزاب مخالف را اعم از وفد و ناصریها و اخوانالمسلمین نفی و از بالای سر آنها اقدام کرده است. در این ناسیونالیسم تودههای مصری پرچمهای تونس را در دست گرفتهاند و بالعکس. اینک دیگر پرچم نماد یک کشور نیست بلکه نشانه اتحاد عموم تودههای عرب است. غرور ملی مبتنی بر تقدس پرچم سلاحی بود که حاکمان ستمگر برای سرکوب ملل تحت ستم از آن به بهترین وجهی سود بردهاند. حتا در کشور خودمان پس از سالها موعظه اسلام ایدئولوژیک به تدریج تشبث به ناسیونالیسم افراطی برای جلب تودهها و برانگیختن پوپولیسم آغاز شده است. ناسیونالیسم از بالا میگوید ملل دیگر در سطح پایینتری از تمدن و دانش و آگاهی و توسعه فرهنگی قرار دارند و لایق هیچگونه هم راهی و همدردی نیستند.
سقوط رژیم مبارک نوع جدیدی از ناسیونالیسم عربی را احیا کرده است
نمود خارجی این ناسیونالیسم عملن در تضاد با ناسیونالیسم الیت عربی است. ناسیونالیسم سالهای 1952 که با سواستفاده از تحرکات و قیامهای اجتماعی نظامیان را به عنوان مدافع ملت عرب بر سرنوشت ملت مصر حاکم کرد. ملتی که به امالعرب مشهور است و در آن دوران صنعتیترین کشور دنیای عرب محسوب میشد.
اینک شورای عالی نظامیان مصر با بهرهگیری از روح ناسیونالیسم از بالا میخواهد همچنان در عرصه سیاسی مصر دست بالا را داشته باشد.
نقش وسایل ارتباط جمعی
وقتی مبارزات مردم در خیابانهای تهران بلافاصله در فیسبوک و تویتر و یوتیوب منتشر میشود، وقتی الجزیره اتفاقات تونس و مصر را به بهترین شکل پوشش میدهد، وقتی رژه تانکهای چین در لهاسا در معرض دید جهانیان قرار میگیرد و جنایتهای گوانتانامو افشا میشود اهمیت کامپیوترهای شخصی و دوربین گوشیهای همراه آشکار میشود. در برابر این خبرنگاران صادق و بیادعا خیل عظیمی از خبرنگاران رسمی با تحصیلات آکادمیک و در عین حال محافظهکار و دودوزه باز وجود دارند که با نعل وارونه زدن همچنان میخواهند در را بر پاشنه سابق بچرخانند. انقلابات تونس و مصر و جنبشهای چاری در منطقه نقش ارتباط مشارکتی اجتماعی را در برابر مطبوعات رسمی طبقات و نهادهای حاکم نشان دادند. در حالیکه مطبوعات رسمی وانمود میکردند بعد از فرار بنعلی و مبارک کارها به خوبی و خوشی پایان یافته و اوضاع به حالت عادی برگشته است مجددن اخباری از تداوم مبارزات و تعمیق معنادار آنها به اطلاع جهانیان رسید. بیشک پسلرزههای این مبارزات همچنان بنای لرزان و شکاف برداشته لیبرالیسم و نولیبرالیسم را در منطقه و کل جهان خواهد لرزاند.
ارتش چرا اعلام بیطرفی کرد؟
قبل از پاسخ به این سوال بیایید از خود بپرسیم چرا در اینجا سپاه پاسداران و در چین ارتش در میدان تیانامن اعلام بیطرفی نکرد و خصوصن در ایران فرماندهان سپاه به نیابت از کلیت دولت همچنان بر طبل ارعاب و سرکوب میکوبند؟
یک بار دیگر قبل از پاسخ به سوالی که از خود پرسیدهایم موضع ارتش تونس و مصر را بررسی کنیم. ارتشی که در مصر به مدت حدود پنجاه سال هسته اصلی سرکوب و ارعاب بود اینبار خود را از مقابله با تظاهرکنندگان دور نگهداشت و حاضر نشد لوله تفنگ خود را به سوی مخالفان نشانه رود؟
پاسخ همه سوالات فوق در این حقیقت نهفته است که تاثیر اقتصادی اعتراضات مردم بسیار شکننده و غیرقابل تحمل بود. در ایران و چین تظاهرات دانشجویان و مردم هنوز مراکز اقتصادی و شریانهای تولیدی جامعه را نشانه نرفته است. از آنجا که در مصر همانند ایران مقامالت نظامی بهطور گسترده اقتصاد را تحت اختیار خود در آورده بودند از اینرو تاب تحمل فشارهای اقتصادی را نداشتند. همین امر موجب شد در مرحله کنونی آنها از بین راه حل تمکین به خواستهای اولیه مردم و گزینه تیانامن مورد نخست را انتخاب کنند. اما چنانچه منبعد مقاومت مراکز اقتصادی تداوم یابد خواهید دید که ارتش به اصطلاح مردمی چگونه در استفاده از زور درنگ نخواهد کرد و کارگران را به خاک و خون خواهد کشید.
این درست است که جرقهای میتواند خرمنی را به آتش بکشد اما خیلیها از قبل آمادهاند تا از حریق ایجاد شده به نفع گرم کردن خود بهرهگیری کنند
واکنش امپریالیسم جهانی
در حالیکه مجموعه امپریالیستی از یک سو قیام مردم را در منطقه بنام دفاع از دمکراسی و آزادی مورد تایید ضمنی قرار میداد از سوی دیگر اوباما دستاندرکاران اطلاعاتی کشور را گرد هم میآورد تا با توپ و تشر از کمکاری آنها در پیشبینی وقایع انتقاد کند و از آنها بخواهد منبعد بیشتر چشم و گوش خود را باز کنند تا غافلگیر نشوند. گرچه میزان غافل گیری در انقلابهای رنگی سالهای گذشته در مجموعه سابق بلوک شرق به اندازه خاورمیانه نبود و طبق تئوری پایان تاریخ لیبرال دمکراسی برای همیشه به موفقیت نایل امده بود و عصر انقلابات خاتمه یافته بود اما در مجموع غافلگیری همزاد امپریالیسم است و ظاهرن هیچگاه بنا ندارند از تاریخ درس بگیرند. همانگونه که دیکتاتورها هم از سرنوشت اسلاف خود درس نمیگیرند و بنای استبداد و غارت خود را ابدی میپندارند.
نکته جالب دیگر در واکنش امپریالیستها در قبال مبارزات مردم این بود که در عین ریاکاری و اظهار همدلی با جنبشهای مردمی از قیامکنندگان میخواستند «خویشتنداری» کرده و به اصطلاح پا را از گلیم خود فراتر نگذارند. خویشتنداری در قاموس امپریالیستها یعنی عدم تعرض به سیستم مبتنی بر کارمزدی. آیا حق نداریم از اینها بپرسیم چرا وقتی غارتگران و استثمارکنندگان در سراسر جهان به ابتداییترین حقوق زحمتکشان حمله میکنند از آنها نمیخواهید خویشتنداری کنند. آیا رژیمهای غارتگری چون اسراییل و کلمبیا و مصر که در صدر دریافتکنندگان کمکهای مالی و تسلیحاتی و آموزش نظامی و پلیسی آمریکا هستند در سرکوب و یورش به زحمتکشان خویشتنداری کردهاند؟
سازماندهی
این درست است که جرقهای میتواند خرمنی را به آتش بکشد اما خیلیها از قبل آمادهاند تا از حریق ایجاد شده به نفع گرم کردن خود بهرهگیری کنند. نمونههای زیادی را میتوان برشمرد که در صورت نبود آلترناتیوی مردمی رهبران فاسد و غارتگرانی که دندان برای دریدن مردم تیز کردهاند از فرصت استفاده کرده و جای خالی قدرت را پر خواهند کرد. این خطر بهطور عینی و واقعی تونس و مصر و در آینده نزدیک کشور ما را تهدید خواهد کرد. قبل از هرچیز نبود تشکلات سراسری و فراگیر کارگریاز یک سو، و وجود سازمانها و احزاب چپ زمینگیر شده که از فرط بیعملی توان مانور در میان تودهها را از دست دادهاند و نیز رهبرانی که حتا در خارج از کشور قادر به توافق بر سر حداقل ها نیستند و هر روز نوای تازهای کوک میکنند، مشکلات رودرروی ما هستند. بیایید صادقانه و همدلانه راهی برای برون رفت از این بنبست شوم پیدا کنیم. همه معترفیم که در شرایط تاریخی ویژهای به سر میبریم. حتا قبلتر از سرنگونی بنعلی و مبارک مردم ما بر علیه نظام امنیتی حاکم قد علم کردند و بهطور میلیونی خیابانها را به تسخیر خود در آوردند اما نبود سیاست درست در قبال تودههای کارگر، ملیتها و مشکلات اقتصادی و نیز نبود اراده سرنگونی همه را به سرگیجه انداخت و حاکمیت با بهرهگیری از این فرصت به قلع و قمع مردم پرداخت.